Waarom het rommelt binnen de PGA Tour

27 mei 2024

Op 6 juni 2023 zaten Jay Monahan van de PGA Tour en Yasir Al-Rumayyan van het Saoedische investeringsfonds PIF gebroederlijk naast elkaar op CNBC. Het tweetal vertelde dat de tour en de PIF, de drijvende kracht achter LIV Golf, op zoek zouden gaan naar een samenwerking. Bijna een jaar later is er nog weinig terecht gekomen van die plannen. En de oorzaak daarvan ligt grotendeels binnen de PGA Tour zelf.

Eerst nog even in een notendop waar het allemaal om draait. Alweer bijna twee jaar geleden lanceerde LIV Golf. De nieuwe tour presenteert zich als een platform dat golf wil laten groeien, maar is toch vooral een speeltje van de Saoedische regering. En in het bijzonder van Yassir Al-Rumayyan die namens het Saoedische Public Investment Fund (PIF) de vele oliemiljarden mag gebruiken om het imago van Saoedi-Arabië op te vijzelen en macht te vergaren.

Waar LIV begon als een lachertje met vooral tourpro’s op leeftijd, wisten ze met hun oliemiljoenen gedurende de tijd toch veel grote namen aan zich te binden. Vooral het vertrek van van Bryson DeChambeau, Brooks Koepka en recent Jon Rahm waren een flinke klap voor de PGA Tour. Steeds verder in een hoekje gedreven zag Jay Monahan, CEO van de PGA Tour, geen andere uitweg dan een samenwerking met de vijand. Hoe die samenwerking eruit moest komen te zien, moest de tijd uit gaan wijzen.

Woede en irritatie

Op de PGA Tour zorgde het nieuws over een samenwerking met de PIF uiteraard voor een flinke schok. Veel spelers die zich loyaal hadden getoond aan de tour en miljoenendeals hadden afgeslagen, zagen hoe hun leider opeens gezellig naast de gezworen vijand zat. Dat zorgde vorig jaar juni voor een golf van woede onder de spelers. Rory McIlroy voelde zich als meest vooraanstaande voorvechter voor de tour bekocht en ook veel andere spelers waren kwaad. Al was het maar omdat de beslissing buiten medeweten van ook maar een enkele speler was genomen.

En de PGA Tour is op papier nou juist een organisatie ván de spelers, voor de spelers en door de spelers. Dat een wezenlijk besluit buiten de spelers om was genomen viel logischerwijs verkeerd. Dat mocht nooit meer gebeuren. Om dat laatste kracht bij te zetten kregen de spelers meer invloed in het reilen en zeilen van de tour. Een beslissing over de vorm van de samenwerking met PIF kon alleen nog maar genomen worden met goedkeuring van het spelerspanel.

Voor- en tegenstanders botsen

Alleen dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook toen de ergste storm was gaan liggen, was lang niet iedereen voorstander van een samenwerking met de PIF. Binnen het Players Advisory Counsil (PAC), een groep gekozen afgevaardigden namens de tourleden, bestonden er verschillende meningen over de te varen koers. Er waren spelers die inzagen dat er eigenlijk geen andere weg was dan samenwerken met de Saoedisch en er waren spelers die geloofden dat de PGA Tour ook op eigen kracht sterk genoeg was.

Voor Rory McIlroy waren de interne discussies te veel en de Noord-Ier besloot zijn stoel in het policy board van de tour vorig jaar af te staan aan Webb Simpson. De werkzaamheden voor de tour waren naast zijn spelersbestaan en privéleven te veel, was zijn verklaring.

Ondertussen kwam de gestelde deadline die de tour en de PIF hadden gesteld om tot een deal te komen steeds dichterbij. Voor het einde van 2023 moest duidelijk zijn op welke manier de golfwereld weer samen moest komen. Dat bleek een te ambitieus plan. In goed overleg besloten de heren dat de deadline tot nader orde zou worden uitgesteld. Om nog een flinke scheur olie op het vuur te gooien wist LIV voor heel veel miljoenen Jon Rahm te verleiden tot misschien wel de meest opmerkelijk overstap tot nu toe.

Verschil van toekomstvisie

Dat zelfs Jon Rahm bereid was om zijn principes te laten varen voor een megadeal maakte duidelijk dat (bijna) iedereen te koop is en de tour zo goed als kansloos is tegen de Saoedische miljoenen. Begin dit jaar nam de Strategic Sports Group (SSG) wel een groot belang in PGA Tour Enterprises, een nieuwe onderneming waarmee de tour haar commerciële activiteiten wil inrichten. SSG is eigenaar van verschillende grote sportteams waaronder de Boston Red Sox en Liverpool FC. Ook met de hulp van SSG lijkt de PGA Tour echter niet gebaad bij een strijd met de PIF en LIV.

Genoeg reden dus om snel een deal te beklinken met Al-Ramayyan en zijn PIF, zou je denken. Maar ook daarover is geen eensgezindheid op de burelen van de tour. Dit zorgt ervoor dat er nagenoeg geen progressie wordt geboekt tot ongenoegen van onder andere Jimmy Dunne. Dunne was als directielid het brein achter de voorgestelde deal tussen de tour en LIV, maar leverde onlangs zijn directieplek in uit onvrede over de traagheid.

Zoals eerder genoemd hebben ook de spelers een belangrijke stem. Staan de neuzen van de spelers wel dezelfde kant op? Nee. Zij lijken het wel zo goed als eens dat het voor golf belangrijk is om de beste spelers weer zoveel mogelijk samen te laten spelen. Want de golfsport heeft door al het gesteggel over miljarden een flinke klap gekregen in haar populariteit. In ieder geval als het aankomt op televisiekijkers. De Amerikaanse kijkcijfers naar reguliere toernooien zijn veel weken lager dan in de recente historie. Overigens is het niet zo dat die kijkers massaal naar LIV zijn gaan kijken. Want hoe hard Greg Norman ook anders wil beweren: op commercieel vlak is LIV een totale mislukking.

Nee, de grootste discussie tussen de tourspelers gaat naar verluid over de vorm waarin de golfwereld weer samen moet komen. Voor McIlroy is de huidige gebroken staat van de sport een mooi moment om de sport op grotere schaal wereldwijd te spelen. Nu is de PGA Tour vooral een Amerikaans feestje met een sporadische uitstap naar Schotland of Azië. Niet iedereen is het met McIlroy eens. Andere leden van het PAC houden liever vast een de huidige opzet waarin het gros van de toernooien op Amerikaanse bodem gespeeld wordt. Vooral Patrick Cantlay, Jordan Spieth en – jawel – Tiger Woods zouden groot voorstander zijn van die opzet. Omdat de PIF met LIV heeft aangetoond de sport ook naar bijvoorbeeld Australië te willen brengen, kan deze stugge houden tegen een meer wereldwijde tour zorgen voor de huidige impasse.

Snel nadat McIlroy eind vorig jaar zijn zetel in het policy board had opgegeven, kreeg de Noord-Ier naar verluidt spijt. Juist McIlroy zou door zijn staat van dienst misschien wel de impasse kunnen doorbreken. Webb Simpson was daarom bereid om zijn plek weer af te staan aan de 4-voudig majorwinnaar. Zover kwam het niet. Want hoewel Simpson vrijwillig een stap opzij wilde doen, stemde een meerderheid van de spelers in het polcicy board tegen een terugkeer van McIlroy. Waarbij vooral Cantlay fel tegen was.

Hoe nu verder?

Iedereen in de golfwereld lijkt het erover eens dat de sport gebaat is bij een hereniging van de grote spelers. Toch lijkt het moment waarop de Bryson DeChambeau en Rory McIlroy buiten de majors weer samen op de fairways zien verder dan op 6 juni vorig jaar. Waarom dat is weten alleen de insiders, maar intern gesteggel binnen de tour helpt de grote zaak niet vooruit. Het lijkt erop dat er eerst in Ponte Vedra Beach knopen moeten worden doorgehakt en ego’s opzijgeschoven voordat er van enige samensmelting sprake kan zijn.